Ik kocht dat kleine autootje. Ik voelde me vrij zonder en nu voel ik me vrij met. Administratie hoeft niet altijd een klucht te zijn, in geen tijd had ik de nodige documenten in handen en dat alles aan een redelijke prijs.

Rijden in een West-Afrikaanse hoofdstad boezemt me geen angst meer in. Wel het stratenplan. Hoe vind ik de juiste weg die leidt naar mijn bestemming? De spanning nam af toen ik bedacht dat een paar keer verdwalen me hier veel bij kan leren. Een tweede oplossing is dat het voornemen groeit passagiers mee te nemen. Mijn kleine bijdrage aan het publieke transportprobleem tijdens de piekuren in Conakry. Ik heb zelf genoeg de uitnodiging van chauffeurs met een opgeluchte zucht geaccepteerd.

En dan is er ook politie. Hoewel velen stellen dat mijn huidskleur in mijn nadeel speelt, ben ik in Bamako niet meer tegengehouden dan Malinezen. Met alle papieren in orde, had ik een stevige poot om op te staan als de feestdagen in zicht kwamen en de lage politielonen weer te laat uitbetaald waren. De inventieve lijst van mogelijke overtredingen sprak tot de verbeelding. Tijdens een verhuis zaten we met het gezin in de wagen en vervoerden tegelijkertijd ook nog wat materiaal in de koffer. Het was verboden passagiers en objecten tegelijkertijd te transporteren. Tegen het einde maakte ik er een sport van om alleen na onderhandelen – lees zonder een cent te betalen – de toelating te krijgen weer door te rijden.

Tijdens die eerste broeierige tocht naar het centrum van Conakry met de zon op haar wakkerst en door een stad die oplaaide van de verkiezingscampagnes  – de rit heeft uiteindelijk ruim anderhalf uur geduurd – werd ik na een kwartier al gevraagd langs de weg te parkeren. Politieagenten in Guinee stralen weinig autoriteit uit. Het hele korps lijkt een allegaartje van lui die nergens anders terecht konden en dus maar kozen voor dat blauwe uniform. Fragiele oude mannetjes en, dikwijls corpulente, vrouwelijke tegenhangers die na jaren dienst de intimiderende grijns niet meer uit hun gezicht gestreken krijgen. Met andere woorden, zelden een sympathiek ogende politie agente gezien.

Ze deed me stoppen, opende de deur en kwam naast me zitten. Ik had het moeten weten, geen gordel. In Bamako had ik de heersende gebruiken gevolgd en hem amper gedragen. Hier had ik telkens opnieuw gezien hoe taxichauffeurs hun gordel voor zich droegen als ze een politiepost naderden. Erna trekken ze dat storend element weer over hun hoofd achter zich.

Van de aanvankelijke boete pingelde ik 80% af, maar betaalde nog 50% meer dan een lokaal iemand zou betalen. Ontmoedigd ploeterde ik me door de discussie.
“Jullie gaan me het leven op de weg toch niet zuur maken?”
Een vleesbal, die een collega net door het openstaande raampje in haar mond was komen proppen, verstoorde de duidelijkheid van haar woorden maar ik verstond ze.
“Vanaf nu zijn we vriendinnen! Aan dit kruispunt overkomt je niets meer.”

TIP 19
Onderhandelingen kunnen hevig oplopen maar voor het grootste deel eindigen ze in (een nieuwe) vriendschap.