De Franse ambassadeur kwam het lerarenkorps groeten en voor de gelegenheid werd een middagreceptie georganiseerd. Na 10 jaar heb ik weer collega’s en ik geniet ervan. Dat het schoolleven me blijft achtervolgen vind ik eigenaardig. Zo had ik het me niet voorgesteld. Beter stoppen met me voorstellingen te maken dus, en doorgaan met leven.
Deze keer geef ik Engelse les aan de laatste kleuterklas en het eerste leerjaar. Het zwaar gepeperde schoolgeld van mijn kinderen vroeg niet, maar schreeuwde om een oplossing. Het werd er één met een zoete bijsmaak.
Mijn diensten gedurende een paar uren per dag leveren mijn kinderen educatie op Europees niveau op. Na een jaar lang zoeken naar beurzen en contacten met de Belgische ambassadeur, die mogelijk zoals zijn bovenvermelde ambtgenoot tijdens borrels wél zijn sporen verdient, ben ik hier maar al te trots op.
Een plaatselijke school is geen optie. Mijn voorkeur gaat meestal wel uit naar lokale oplossingen: denk aan dokter, tandarts of oogarts, maar onderwijs is één van de weinige onderwerpen die niet in dit rijtje thuis hoort. Jammer genoeg. Het niveau is één zaak. Als mijn kinderen later beslissen in een strooien hut te gaan wonen, moet dat kunnen, maar als ze in Europa willen verder studeren, moet ook die weg voor hen open liggen. Een ander heikel punt is de methodologie. Het hoeft geen toelichting dat hiërarchie ook heerst in de plaatselijke scholen. Een tik met de stok of een klap op de kaak; wie ongehoorzaam is en niet reproduceert zoals hem wordt voorgezegd, moet voelen. Het Franse systeem zou rigide genoemd kunnen worden, maar wegens de afwezigheid van lijfstraffen en het ontbreken van alternatieven kan ik die keuze toch met overtuiging maken.
Het lesgeven bevalt me ook. Evenals de collega’s. Op de receptie sluit ik zoals gewoonlijk de zaak. En wij die sluiten worden onverwachts beloond met een fles champagne die in een joliger wordende ambiance wordt verdeeld. Terug thuis moeten de bovenburen zich vragen gesteld hebben bij mijn idyllische glimlach en glazige pretoogjes. Ik denk aan hoe het was in Antwerpen en aan hoe het is in Conakry. Leve het zelfstandigen bestaan, maar ten gepaste tijde collega’s: dat zint me zeer!
TIP 20
In Afrika leer je geloven dat voor alles een oplossing bestaat.
4 reacties op “Voor alle (oud)collega’s.”
Ja An,wat hebben we goeie jaren beleefd in Bamako en Mali!
In Dec gaan we weer terug, ditmaal met onze oudste kleinzoon van 17 !
Leuk te lezen dat het je lukt in Conakry !
Vele groeten, A.Mie
Mooi dat de kleinzoon meekomt! Fijne tijd in december dan.
x Ann
Heel leuk nieuws, Ann ! Zeer blij voor jullie .
Way to go !
Mijn “dochertje” in Mopti , haar oders, lijden helaas nog steeds onder de barre situatie in Mali . Er komt maar geen betering in daar . Je hebt echt wel de juist stap gezet ! Bon courage !
Dank je, Kris!!
Ik ben momenteel in Bamako en de situatie is inderdaad bar. Ik hoor hier oa dat de nieuwe president IBK werk maakte van zijn prioriteiten: luxe vliegtuig en privé-paleisje. Ik ben graag hoopvol en positief maar heb al menig zucht gelaten.