Het is een uitdaging om met gevoelige oren in luidruchtig Afrika te wonen. De meeste Afrikanen groeien op in herrie. In Europa echter leren we vanaf onze geboorte dat lawaai storend is. Het is een hardnekkige overtuiging waar men moeilijk vanaf raakt.
Mijn kinderen zijn in Afrika geboren en lokaal gedoopt. Een doopfeest – of gelijk welke viering – is niet compleet zonder een oorverdovende muziekinstallatie, waarvan krakende melodieën en dreunende beats de lucht en de trommelvliezen bezwaren. Geen glorieus moment zonder hels kabaal. Mijn kinderen, net zoals alle anderen, lagen er nooit wakker van.
In Europa hoort het bij de opvoeding om zich bewust te zijn van geluid. We leren geloven dat een baby niet kan slapen waar veel geluid is en dan is het ook zo. In Afrika lijkt men hier nooit aan gedacht te hebben, dus de baby’s slapen door. En groeien verder op te midden van kabaal.
In deze leefomgeving ben ik iemand die zeer gevoelig is voor geluid. Als ik geconcentreerd werk en het 16-jarige meisje bij de bovenburen haar repetitieve ritmes op hoog volume aanzet, irriteert me dat mateloos. Net zoals de kakelende vrouwen die regelmatig op onze binnenplaats samen scharrelen. Wanneer de schreeuwende stemmen mijn trommelvliezen raken, krijg ik het nazinderen amper uit mijn hoofd.
Bij mijn gevoeligheid aan nachtgeluiden speelt ook de komst van mijn kinderen een rol. Sinds ik moeder werd, word ik wakker bij het zachtste muizengeknabbel. Een feit dat versterkt wordt nu ik leef in een maatschappij zonder respect voor zij die slapen. Niet alleen wordt men voor de kleinste bagatel gewekt, men staat gewoon niet stil bij de mogelijke hinder van nachtelijk tumult. Ik merk het opnieuw hier in het appartementsgebouw. Met een klein beetje moeite zou dat kunnen vermeden worden: de deur wat zachter openen, de poort lichtjes dichttrekken. Maar daar werd nooit op gewezen dus niemand denkt eraan. Zou lawaai hen werkelijk nooit storen?
Ik heb het op mijn eigen subtiele manier kenbaar gemaakt. En ik voel verandering. Maar niet afgelopen nacht, toen er commotie was bij de bovenburen en ik keer op keer uit mijn slaap werd gerukt. Ik kan die sociale manier van leven goed appreciëren – met name voor de kinderen die zich te pletter spelen is het een droom – maar nu verlang ik toch weer naar een afzonderlijk huis. Wat er op jonge leeftijd is ingepompt blijft en treedt bij momenten op de voorgrond. Vandaag is dat de hoge waarde die ik hecht aan privacy en stilte!
TIP 11
Wie zich in Afrika tussen de lokale bevolking vestigt, neemt een voorraad oordopjes mee voor ’s nachts.
Eén reactie op “Leven te midden van kabaal.”
ik was in mijn huis in Tombouctou, midden in de nacht, ik sliep. Je moet weten dat er daar geen glas in de ramen staat en ik op een hoek woonde waar 4 straatjes samenkomen. Plotseling werd ik gewekt omdat mensen met groot kabaal op de deur van een huis wat verder in de straat klopten en daarbij nog heel luid riepen ook. Toen ik mijn verontwaardiging daarover de volgende dag aan mijn vriend vertelde en hem vroeg waarom ze niet even belden om te zeggen dat ze voor de deur stonden antwoordde hij: ‘Als iemand zich midden in de nacht moet aanmelden, is dat dikwijls teken van onheil. Als ze zouden telefoneren, schrikken de mensen zich rot. Als ze daarentegen laten horen dat ze nog heftig op de deur kunnen roffelen en daarbij hard roepen, weten de bewoners dat wie zich aanmeldt, in goede gezondheid is. Voilà