Nakany en N’Tatou zijn de twee jonge vrouwen die momenteel het dichtst bij me staan. Het zijn onze twee nannies. Dit stukje gaat over hoe verschillend ze zijn.

In West-Afrika is het gebruikelijk dat je eigen kinderen weggeeft. Gespeende zonen of dochters worden geschonken aan ouders, schoonouders, broer, zus, oom, tante of goede vriend. De kinderen komen soms nog op bezoek, maar het is de ‘adoptie-ouder’ die voor de opvoeding instaat.

Nakany is geboren in Siguiri, in Noord-Guinee aan de grens met Mali. Omdat in de hoofdstad beter onderwijs voorhanden was, stelde haar oom voor het kleine meisje mee te nemen naar de grootstad. Ze groeide er op bij haar onsympathieke tante. Haar beide ouders zijn ondertussen overleden en Nakany dopt haar eigen boontjes terwijl ze nog steeds bij haar oom woont. Ze kwam op haar eentje naar me toe om te onderhandelen over onze samenwerking.

N’Tatou zag ook het eerste licht in een klein dorp. In Conakry kwam ze op een grote familiale koer terecht, waar haar strenge oom de plak zwaait. Ze leefde er steeds samen met vele neven en nichten en kwam niets te kort. Alles wordt voor haar geregeld. Bij de besprekingen over haar werk hier kwam ze amper aan bod.

Het is logisch dat deze verschillen zich uiten in hun werkmoraal. Nakany is een moedige jonge vrouw die tegelijkertijd ook nog studeert. N’Tatou rondde haar studies af en ik stel me wel eens de vraag wat ze wil met haar leven.

De samenwerking met N’Tatou kende een valse start. Haar laksheid zette mijn frustratie in vuur en vlam. Maar ik nam me voor kalm te blijven uitleggen wat hoort bij de verantwoordelijkheden van een samenwerkingsakkoord. Als ze zegt dat ze komt, moet ze komen. Er is verandering in zicht: bij haar een toenemende inzet en bij mij een kalmerend geduld. Net zoals bij mijn kinderen wil ik ook bij het personeel geen favorieten.

TIP 3
Zoals overal ter wereld maakt de achtergrond van iemand veel duidelijk en reduceert dit begrip frustratie.